vw

Roadtrippen met een Volkswagenbusje

Onwaarschijnlijk goed design en minimaal net zo’n grote mythe omtrent het rijdende koekblik. Of een epische reis en een ervaring die je gemaakt moet hebben. Allemaal kreten die ik de laatste tijd veel lees van reisbloggers en wannabe hippies, als ze het over dat oude Volkswagenbusje hebben. O ja! Ik maakte die reis. Die droomreis in een rammelend krap kistje. Maar, hoe leuk was dat eigenlijk echt?

Hippie mythos Volkswagenbusje

Ons doel was een een gave roadtrip maken. Een roadtrip door bekende en onbekende delen van Europa. De hoeveelheid landen deden er niet toe. Het gevoel van ultieme vrijheid en een onmetelijke dosis plezier was wat we wilden. We waren met z’n vieren, dus moest het minimaal een busje worden. Welk busje? Ach, daar waren we niet zo mee bezig. Als het busje maar goedkoop was en een simpele degelijke techniek en een deugdelijke koets had. Door een goede tip vonden we een perfect busje. Een Volkswagenbusje type T2 die de voorgaande 3 jaren dienst als kantine op de Limburgse boeren velden voor seizoensarbeiders had gedaan. Inclusief koffievlekken en roestgaten was de koopprijs 225 harde guldens. Koopje zou je zeggen..

Eijbergen

Hippie bus testen op een festival camping (analoog beeld)

De bus
Na een grondige schoonmaak met de brandweerslang beseften we pas wat voor een gatenkaas de wervelkolom van onze bus echt was. Roestgaten ter grootte van een vuist in de dorpels waren zelfs in het jaar 1988 niet toegestaan. Na enkele weekenden magistrale huisvlijt ten toon te hebben gespreid, wisten we de niet toegestane imperfecties weer naar alle tevredenheid om te toveren. Zelfs bij onze plaatselijke norse keurmeester wisten we met de gedane operaties een goedkeurende glimlach op het gezicht te toveren. De bus was ready to go!

De voorbereiding

Korte tripjes in de weekenden, mijn dagelijks bezoek aan school, en enkele muziekfestivals stelden de opgeknapte Volkswagen op de proef. “Gaaf” en “cool” waren de meest voorkomende opmerkingen van bewonderaars van de hippie mythos, die niet meer dan een roestige worst op wielen voor ons was. Beschilderen van de saaie witte flanken moest gebeuren. De bus vroeg er namelijk zelf om. Stripfiguren en platenhoezen dienden als voorbeeld. Vlaggen van een bekend Limburgs biermerk werden tot gordijnen omgetoverd en een oud bed werd er ten slotte ook nog ingelast. Een imperial werd op het dak geplaatst voor een tweede matras, want onderweg zouden we ook met z’n vieren moeten kunnen pitten. We waren er klaar voor!

In 1988 zag retro er analoog zo uit..

De roadtrip

Meer dan 6000 kilometers hebben we in de kakofonie van rammelend en resonerend Duits metaal door Europa gereden. Veel van die kilometers waren geweldig, maar natuurlijk niet allemaal.. Ik herinner me nog in de Spaanse avond spook te hebben gereden door het vergeten weg te halen van de tijdelijke verkeersborden. Verkeersborden die de indolente Spaanse wegwerkers de volgende dag wel op zouden ruimen. Vast in het mulle zand van een strand zitten, of een geknapte gaskabel op een drukke forenzenroute nabij Bordeaux. Het getoeter van de vele ‘geduldige’ Fransozen kan ik me nog maar al te goed herinneren. De vrijheid stak daar natuurlijk ver bovenuit. Niet weten waar je bent. We waren tenslotte zonder wegenkaarten vertrokken en oriënteren deden we aan hand van datgene wat we nog van de aardrijkskundelessen wisten. Na drie dagen verveling er achter komen dat je maar enkele kilometers van het bruisende Benidorm verwijderd bent. Tjah…, dat waren nog eens tijden.

Op het dak

Alle kleine bergplaatsjes, de stranden van steden als Barcelona en Nice, de ontelbare ontmoetingen met andere reizigers en wachttijden aan de vele grensposten die Europa toen nog telde. Slapen op het dak van de bus op een marktplein in een Alpendorpje en ’s morgen wakker worden van het gegiechel van de verbaasde jeugd op weg naar school. Stoer na 100 kilometer de motorklep aan de achterzijde openen en er 4 blikken door de motor opgewarmde ravioli uithalen, die we vervolgens met tevreden blikken oppeuzelden. Dat waren momenten die deze zomer lange roadtrip tot één van mijn mooiste reiservaringen ooit maakte.

vw

Droombus voor velen (copyright: pixabay.com)

Conclusie

Is die droom van veel reizigers een ferme geromantiseerde blik door een roze bril, of is de werkelijkheid toch een beetje anders? Op de eerste plaats is zo’n busje tegenwoordig meer waard dan de uitbouw van een gemiddeld rijtjeshuis. Ten tweede zijn het zeer onpraktische krappe kraftfahrzeuge. Overigens zorgt de motor achterin voor een ruimschoots aanwezig ruimtegebrek in de zogenaamde living en moet je met je kookgerei soms in de regen gaan staan. Verder is het Volkswagenbusje daarnevens wel oké hoor. De looks zijn niet te toppen, het geluid van de boxermotor is formidabel en je kunt alles repareren met alleen maar een tang, een hamer en een schroevendraaier. Wat wil je nog meer? Ondanks dat dit een geweldige ervaring was en ik graag nog zo’n reis zou willen maken, zou ik tegenwoordig voor een wat ruimere en modernere bus gaan. Al zal ik met weemoed naar de Volkswagenbus kijken, als ik er een tijdens mijn roadtrip tegenkom.

Kijk hier voor meer reisinspiratie!