De eerste vier weken in de academy vlogen voorbij. Wat heb ik allemaal gedaan? Ik heb vooral me geprobeerd thuis te voelen tussen allemaal nieuwe mensen die erg op zichzelf zijn. Een lastige taak. Toch ga ik jullie proberen een gevoel te geven van hoe het er hier aan toe gaat. We trainen zes dagen per week en hebben een dag vrij. Er zijn twee trainingen per dag en voor de gevorderde groep vier! Echter, Corina en veel anderen die niet vier keer per dag hoeven te trainen trainen zelf alsnog twee keer extra.
Wel en wee in de academy
Ontbijt is vroeg (7 uur in de zomer, 8 uur in de winter) en bestaat uit noodles of manto (die zachte broodjes). Voor het ontbijt heb ik me aangesloten bij de routine van mijn kamergenootje Corina en dat is hardlopen. Achter de Kung Fu academy ligt namelijk een pad de bergen in, hartstikke stijl, maar heerlijk om te rennen. Ik word vaak vergezeld door de roedel honden van de Kung Fu academy. De houding van de Chinezen naar honden is trouwens heel verschillend. Sommigen zien ze het liefst in de pan en anderen hebben ze al huisdier. Van verhalen over puppy’s die op de lokale markt levend in hete pannen met water worden gegooid krijg ik spontaan tranen in mijn ogen. Ook is er een “dog-catcher” actief rondom de Kung Fu academy. Hij vangt dan de honden die loslopen die hij vervolgens aan restaurants verkoopt. Soms vangt hij ook een hond van de academy (die loslopen) en dan betalen de studenten hem de prijs die hij wil hebben voor de hond. Heel krom maar waar! Enfin, ik push mezelf de berg op en onderweg kom ik medestudenten tegen die aan het mediteren zijn of bezig zijn met hun ochtend Qigong (gezondheidsbevorderende oefeningen die je later in mijn vlog weer terug kunt kijken). De mist hangt laag bij de grond en het is een rustgevend begin van de dag. Ik ren langs de paar oude verspreide huisjes en er worden al vuurtjes voor de deur gemaakt om op te koken. Bovenaan het pad doe ik wat ademhalingsoefeningen voordat ik naar beneden jog.
Door de routine van het hardlopen, en het aanschaffen van een paar gebruiksvoorwerpen zoals een kruik, een thermosfles en chinese snoepjes voel ik me iets beter. Ik ben gewend aan de kamer, het “matras”, de “wcs” en de douche (aka een tuinslang die op een boiler is aangesloten). Er is niet vaak warm water aangezien de drie douches gedeeld worden met ongeveer 80 studenten, maar het is wat. Het weer is nu nog koud, veel sneeuw, wind en ook storm. Dit geeft de omgeving wel een extra mystiek tintje en de Kung Fu academy, gehuld in een pak sneeuw, doet me denken aan een traditionele Kung Fu film. Ik heb trouwens ook het verplichte trainingstenue aangeschaft wat iedereen behoort te dragen in de academy en heb mijn eerste training doorstaan. Het is koud in de tempel en ik begrijp niet veel van de oefeningen. Toch sta ik daar met alle studenten allemaal in onze Kung Fu outfit de oefeningen te doen die Master Lee ons voordoet. Ik ontmoet ook Sifu Chen tijdens mijn eerste training, een legende en held onder de studenten hier. Sifu Chen Shixing is een 15de generatie Kung Fu master die bij de Zhang Sanfeng stroming hoort. Zhang Sanfeng (geboren in de 12de eeuw na Christus) wordt gezien als de grondlegger van Wudang Kung Fu en leefde in de Wudang mountains als Daoistisch priester. Sifu Chen zegt me, op basis van mijn geklungel, dat als ik echt goed mijn best zal doen ik een goede Kung Fu-er zal worden. Nou als Sifu Chen in me gelooft dan moet ik dat ook, zeg ik tegen mezelf.
Na een aantal weken trainen ben ik wat meer bekend met een aantal mensen en gaan we samen naar het dorpje dat 5 minuten met de tuctuc van de Kung Fu academy ligt. Hier kun je overheerlijk noodles eten bij de “moslim noodle place”, dit is een Chinees Islamitische familie die bekend staat om hun pittige noodles die voor je ogen vers worden gemaakt. Ook is er een supermarkt en op vrijdag is er een street barbeque. Er staan dan tientallen mobiele tentjes langs de rivier die door het stadje heen loopt waar Chinezen staan te grillen en mahjong spelen. Mahjong is echt een “big thing” hier. Onze kok in de Kung Fu academy is namelijk vorige week ontslagen omdat hij mahjong verslaafd is. Hij kwam nooit meer opdagen en Sifu Chen heeft hem daarom ontslagen! Er is trouwens iets wat je moet weten over Chinese supermarkten. Ik word er namelijk gelijk op gewezen door Jacob (een Deense jongen) en Yam (een Braziliaanse acupunctuur student) dat je beslist niet door de baby pee moest lopen. Pardon? Ja je leest het goed, het is namelijk voor Chinese kinderen in dit gebied normaal dat zij hun behoeftes doen in winkels, bussen, op straat, wherever. Dit wordt ze dan ook wel erg makkelijk gemaakt omdat zij een grote opening hebben in hun broek die opengaat wanneer ze hurken, handig voor hun, onsmakelijk voor mij. Maar we passen ons aan en in het vervolg vermijd ik elk dubieus stroompje of plasje wat in de supermarkt ligt.
“De weg naar verlichting”
Tijdens een avondje filosoferen na het avondeten over wat Dao (de levensweg) betekent voor een Kung Fu student vraag ik tussen neus en lippen door naar de motieven waarom mijn medestudenten naar de Kung Fu academy zijn gekomen, iets wat mij als cultureel antropoloog fascineert. Waarom zou je huis en haard verlaten voor een jaar, of zelfs drie, om in niet zo makkelijke omstandigheden te gaan leven en je te onderwerpen aan een strak lichamelijk trainingsregime? De antwoorden zijn uiteenlopend maar allemaal hebben ze gemeen dat er op de eerste plaats een grote fascinatie is voor de Chinese martial arts. Een andere reden waarom veel mede-studenten zo lang in de Kung Fu academy blijven is dat zij een tussen jaar hebben of heel bewust hebben gekozen voor een moment van bezinning. Dit zijn mensen die ontslag hebben genomen van een stressvolle baan, uit een slecht huwelijk zijn gestapt, een moeilijk verleden hebben, of zijn reeds verlichte geesten die zich elk jaar minstens drie maanden moeten opladen op een bijzondere plek zoals hier in Wudang. De grootste overeenkomst die al deze mensen delen is in mijn ogen echter dat ze stuk voor stuk een keuze hebben gemaakt om hun leven op een andere manier richting te geven. De invloeden van Chinese medicijnkunst (acupunctuur oa), meditatie, lichamelijke training, het “een voelen met de natuur” en “jouw plek op de aarde” staat hierbij centraal. Kung Fu en het Daoisme fungeren als handvatten op basis waarvan ze hun nieuwe leven inrichten. Dit is natuurlijk machtig interessant, want dit zou betekenen dat de Kung Fu academy als een soort pelgrimsoord zou kunnen fungeren, vanwaar mensen herboren weer naar huis gaan. En zou deze ervaring mij ook op deze manier beïnvloeden? Ik kwam, in tegenstelling tot mijn medestudenten, naar Wudang zonder enige kennis over Kung Fu en het Daoisme maar merk in deze korte tijd wel de invloed die deze manier van leven op mijn geestelijke en fysieke gesteldheid heeft. Was ik thuis vaak gejaagd en snel verdrietig door “the weight of the world on my shoulders”, hier voel ik door de simpelheid van het leven een focus op datgene wat mij mij maakt. Iets wat je door invloeden van het leven in een Westerse maatschappij soms uit het oog verliest. Dit geeft een bepaalde kracht waardoor ik ook totaal afgezonderd van mijn normale sociale omgeving sterk in mijn schoenen leer te staan, waardoor ik dicht bij mezelf blijf. Een bijzonder gevoel.
Het leven is soms simpeler met een steen op je hoofd
Zoals ik al zei heb ik me gefocust op zoveel mogelijk trainen. De trainingen in de Kung Fu academy zijn heel erg divers. Een snelle crash course door Corina leert mij dat de term Kung Fu drie vormen van training omvat: Wushu, Tai Chi Chuan en Qigong. Wushu betaat uit snellere routines met of zonder wapens, Tai Chi Chuan is het zogenoemde schaduwboksen maar anders dan normaal, en Qigong draait voornamelijk om gezondheidsbevorderende oefeningen. Ik hou me de eerste maand vooral bezig met het leren van de Tai Chi 13, een vorm van Tai Chi waar Wudang bekend om staat. Ik oefen tijdens de twee trainingen allerlei verschillende basis oefeningen die ik later kan toepassen op de gehele routine. Ondanks dat het er heel rustig uitziet en zelfs een beetje suf is wordt Tai Chi van oudsher gebruikt om je vijand op een zo efficiënt mogelijke manier uit te schakelen.
Omdat ik een beginner van de eerste orde ben vindt mijn trainer, sifu Chen, het nodig om mij met een steen op mijn hoofd rondjes om de tempel te laten lopen. Een week lang. Twee keer per dag. Twee uur. Pardon? Ja deze oefening is essentieel om je balans te vinden en voordat je verder kunt met het leren van de Tai Chi 13 moet je dit onder de knie krijgen. Verder zijn de trainingen heel erg intensief. We trainen eerst collectief een aantal routines, oefenen kicks en gaan daarna met ons individuele programma verder. Belangrijk voor Kung Fu is dat je mega flexibel moet zijn, en dit oefenen we dus ook elke dag zo vaak mogelijk, minstens een uur. Begrijp me niet verkeerd stretchen op deze manier is niet prettig. Het oprekken van de pezen en spieren is een langdurig en pijnlijk proces. Mede studenten willen je dan ook graag helpen en vaak staat er een hele groep toeschouwers om je heen wanneer er iemand je been in je nek probeert te duwen (letterlijk). Dit tot grote hilariteit voor de Chinese Kung Fu studenten die geboren lijken te zijn met meer flexibelere lijven.
Een nachtelijk avontuur naar de Holy Wudang Mountains
Wat heb ik nog meer uitgespookt? Nou een nachtelijke bergtrip de Holy Wudang Mountains in bijvoorbeeld! De directe omgeving van de Kung Fu school is al mooi maar deze keer trekken we met een groepje studenten dieper de bergen in. The Wudang Mountains zijn namelijk UNESCO beschermd gebied en het ligt letterlijk in de achtertuin van de Kung Fu academy. Het plan is om 04.00 te voet vertrekken, om 07.00 aankomen in het park zonder de normale entrance fee te betalen (sneaky). Zo gezegd, zo gedaan. We kletsen veel tijdens de tocht, die best pittig is, en hebben zaklampen mee voor een beetje licht. Het is stikdonker en de honden van de Kung Fu academy lopen met ons mee. We klimmen steeds hoger, ik glij uit, maar we gaan door. Ik heb geen idee waar we lopen maar uiteindelijk komen we aan bij een verharde weg, de toegangsweg voor de touringcars vol met dagjesmensen die de Wudang Mountains willen bekijken zonder zich in het zweet te werken (misschien doe ik dat de volgende keer ook wel). De zon begint langzaam op te komen en de omgeving kleurt groen en mistig in plaats van donker en onherkenbaar. Wow, het is zo mooi hier. Je valt letterlijk van de ene verbazing in de andere. We volgen een wandelroute richting de Golden Summit en onderweg komen we de ene tempel na de andere tegen. [fun fact: de film Karate Kid is hier opgenomen met Jayden Smit]. Voordat we aan onze klim beginnen naar de Golden Summit eten we nog even een heerlijk dumpling soep (dumplings zijn kleine deegpakketjes gevuld met groente of vlees YUM). Dan begint onze tocht naar de top. Tree na tree vorderen we gestaag. Er ligt overal nog sneeuw en de omgeving is magisch. We delen het pad met Chinese pelgrims en monniken. Onderweg brand ik wat wierrook in een kleine tempel voor “good health” en deel een zak warme verse kastanjes met Alex, een Duitse mede-student met wie ik veel klets tijdens onze tocht naar boven. We praten over de geschiedenis van deze plek, de monniken die in de tempels wonen en hoe Kung Fu zich heeft ontwikkeld door de eeuwen heen. Niet alleen zijn de Wudang Mountains de geboorteplaats van Kung Fu en Daoisme, duizenden geneeskrachtige kruiden en planten groeien in de bergen. Overal staan dan ook bordjes dat we niks mogen plukken. Het gebied is zo groot dat we nu nog niet een tiende van alles hebben gezien en ik ben al helemaal overdonderd. We redden het niet helemaal naar boven, naar de Golden Summit, maar ik heb een gevoel dat ik hier nog vaak terug ga komen op mijn vrije dagen.
Nummer 44. De eendensoep met kopstuk.
Na een aantal weken trainen in de tempel (het weer verandert trouwens heel snel nu en we gaan al richting de lente) splitst een meer gevorderd groepje zich af om voor de tempel te trainen. Dit zijn bijna alle internationale studenten. Aangezien het best eenzaam is tussen alle Chinezen met wie ik niet kan praten vraag ik sifu Chen of ik misschien met deze groep mee kan trainen, en het mag! YES! Vond ik de trainingen eerst nogal suf en te traag gaan, hier zitten ze duidelijk in een versnelling (of drie) hoger. Ik val de eerste dag gelijk met mijn neus in de boter, er is conditietraining. Dit betekent rennen, springen, duckwalks, en alles op een moordend tempo. Ik heb best een goeie conditie maar ik hou het nauwelijks bij! Toch hou ik vol, ik laat me niet kennen en ga ’s avonds met het groepje mee eten in het stadje. Igor (een Russiche jongen) weet namelijk een leuk tentje waar je lekker kunt eten, alleen maar Chinese specialiteiten. We eten in een achterkamertje van een restaurant, een prive tafel zogenaamd. Alle gangen zijn verrukkelijk en de gastvrouw blijft maar met meer eten aankomen. Dan komt het pronkstuk, home made duck-soup. Mijn oren zijn ondertussen aan het gloeien van de zware training en mijn benen branden maar als er eten is ben ik nooit degene die als eerste de vork in de ring gooit. Ik neem twee happen van mijn soep en zie tijdens het roeren de volledige eendenkop in mijn bakje drijven. Ok, dit gaat niet goed. Mijn hand-oog-mond coördinatie laat het afweten en alles begint langzaam te tollen. We vertrekken gelukkig niet veel later na mijn soep ontdekking en in de taxi zit ik tegen het raam geplakt. Zo snel mogelijk eruit, gonst het in mijn hoofd! Aangekomen bij mijn kamer begin ik hevig over te geven. Getver, dit is niet best. Net op het moment dat ik mijn maag aan het legen ben voel ik ook dat mijn darmen in protest gaan. Ik wil nu een hulplijn inschakelen en snel! Wat voel ik me beroerd zeg. Het allerergste is denk ik voedselvergiftiging hebben als je niet bij je eigen wc in de buurt bent maar het moet doen hurkend boven een Aziatisch wc. Dit is mijn eerste nacht die ik zonder dat er alcohol in het spel is op de grond van de douche doorbreng, overgeleverd aan mijn eigen lichaam. How am I going to survive this?
Over de gastblogger:
Odette heeft in 2013 drie maanden in een Kung Fu klooster gezeten in Wudang, China en heeft tijdens die periode elke dag een dagboek bijgehouden. Odette wilde haar ervaringen graag delen met andere reislustigen en schreef een prachtig drieluik over sneeuwstormen in februari, geen stroom, slapen op een houten bed, geen verwarming, tot 40 graden in mei, hond op je bord, te voet naar het hoogste en heiligste punt van Wudang klimmen, voedselvergiftigingen, meditatie, tai chi, zwaardvechten, eenzaamheid en verlichting.